Aydınlanma Çağı’nın en önemli filozoflarından Denis Diderot’nun hem manastırda akli dengesini yitirerek ölen kendi kız kardeşinden hem de yemininden azat edilmek için dava açan bir rahibeden esinlenerek kaleme aldığı Rahibe, yazarın kendi sözleriyle “manastırların ürkütücü bir hicvi”dir. Sözde maddi zorluklar nedeniyle isteği dışında manastıra kapatılan genç Suzanne Simonin’in hikâyesinin anlatıldığı roman, ailelerin ve kilisenin ortak kayıtsızlığıyla tüm özgürlükleri ellerinden alınan kadınların daha çok bir hapishaneyi andıran bu yapı içinde çektikleri acıları öne çıkarıyor ve dinî baskıya bir yergi olduğu gibi, bireysel özgürlüğe de büyük bir övgü olma niteliği taşıyor. “Bir devletin var olması için manastırlar bu kadar gerekli mi? Keşişliği ve rahibeliği İsa mı çıkardı? Hristiyanlık âlemi bunlarsız yapamaz mı? İsa’nın bu kadar çok çıldırmış bakireye ve insanlığın bu kadar çok kurbana ne ihtiyacı var? Gelecek nesillerin yok olup gidecekleri bu dipsiz kuyuların ağızlarını daraltmaya hiç mi gerek duyulmayacak?”.